Από μικρός πάντοτε μου άρεσαν τα παραμύθια. Δράκοι, γοργόνες, πριγκίπισσες,νεράιδες, ιππότες και κάθε τι το φανταστικό με συνάρπαζε. Υπήρχε όμως δυστυχώς ένα πρόβλημα: Τα παραμύθια έμεναν πάντοτε παραμύθια. Όσες μέρες και αν περνούσαν οι ιστορίες έμεναν πάντοτε ερμητικά κλειστές στα βιβλία και ποτέ δεν έβγαιναν προς τα έξω. Να όμως που έχει ο καιρός γυρίσματα και τα φέρνει έτσι καμιά φορά η τύχη που τα παραμύθια γίνονται αλήθεια και τα παρακολουθεί ο κάθε Κύπριος με γεμάτο στομάχι από την τηλεόραση του λέγοντας το κλασικό “ Ήντα τζαιρούς εφτάσαμεν…”.
Στη γειτονική λοιπόν Ελλάδα το παραμύθι της επανάστασης και της εξέγερσης έγινε πραγματικότητα. Από ιδέα στην οποία πίστευαν μονάχα “Κωλόπαιδα των Εξαρχείων”, “Αναρχικοί”, “Γνωστοί Άγνωστοι”, “Ρομαντικοί” ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε τους, μετουσιώθηκε σε πράξη χάρη πρώτα σε μια σφαίρα και στη συνέχεια χάρη σε χιλιάδες λαού. Ο θάνατος του δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ένα μπάτσο ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ήταν η αφορμή για να βγουν στους δρόμους χιλιάδες αγανακτισμένοι και μέχρι πρότινος μίζεροι πολίτες με σκοπό να τα ανατρέψουν όλα. Φοιτητές, μαθητές, αναρχικοί, δεξιοί, αριστεροί, γέροι, νέοι, άνδρες, γυναίκες, άνθρωποι κάθε “είδους” είναι εκεί έξω από τη στιγμή που έπεσε η σφαίρα, μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές και διαδηλώνουν και διαμαρτύρονται για όσα τράβηξαν μέχρι σήμερα: Για τους μπάτσους, για την φτώχεια, για τα περιβόητα €700 που θα τους δίνουν αύριο, για τη διαφθορά, για τις απάτες του Βατοπεδίου και της Siemens, για το ξεφτιλισμένο lifestyle, για τα ακόμη πιο ξεφτιλισμένα Μ.Μ.Ε. , για τις τράπεζες που τους κλέβουν, για την κωλοπαιδεία, για τα όνειρα που τους στερούν, για, για, για… Όλες αυτές λοιπόν οι χιλιάδες παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, πιστεύοντας ότι μπορούν να φέρουν την πραγματική αλλαγή. Κάνουν δηλαδή πραγματικότητα το παραμύθι της Επανάστασης.
Στην Κύπρο όπου ζούμε όμως γίνεται πραγματικότητα ένα άλλο παραμύθι, εκείνο της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Και αν το παραμύθι της Επανάστασης άρχισε να μου αρέσει τώρα που μπήκα στην εφηβεία μου (πρόσφατα δηλαδή), αυτό της Αλίκης μου άρεσε από παιδί. Σ’ αυτό λοιπόν το διήγημα η Αλίκη κοιτάζει με ανοιχτό στόμα όλα εκείνα τα παράξενα και αξιοπερίεργα που γίνονται στη μαγική Χώρα των Θαυμάτων και περνάει την ώρα της ασχολούμενη μαζί τους. Στην Κύπρο του 2008 οι Κύπριοι κάθονται κάθε βράδυ στις τηλεοράσεις τους για να δουν το “live show” που γίνεται στην Ελλάδα, μένουν με ανοιχτό το στόμα, το κατακρίνουν ή το διασκεδάζουν ανάλογα και πέφτουν για ύπνο καλοταϊσμένοι και με καθαρή συνείδηση. Όπως κάνει δηλαδή και η Αλίκη στην δική της ιστορία. Στα σχολεία δεν γίνεται σχεδόν καμιά αναφορά στο περιστατικό, ενώ όποτε λεχθεί κάτι το γυρίζουμε “στα επεισόδια που κάμνουν οι βάνδαλοι οι αναρχικοί”, οι περισσότεροι μαθητές δεν παίρνουν καμιά πρωτοβουλία (αρκετοί από αυτούς μάλιστα περιμένουν τις εντολές κάποιων μαθητικών οργανώσεων με τα αρχικά Ψ.Ε.Μ. και Ε.Σ.Ε.Μ. !), οι καθηγητές λένε σε όσους μαθητές είναι θλιμμένοι για το θάνατο του Αλέξανδρου να σοβαρευτούν, κάποιοι υποστηρίζουν ότι “πρέπει να έρτει πίσω η Χούντα να βάλει μιαν τάξη”!, οι πλείστοι είναι αδιάφοροι και γενικά η ζωή συνεχίζεται. Και επειδή το σχολείο είναι μια μικρογραφία της Μπανανίας όπου ζούμε, τα ίδια συμβαίνουν και στα supermarket, στα café, στα καταστήματα, στις δουλειές, παντού. Ατάραχοι στέκουμε και κοιτάζουμε μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεών μας και μένουμε απαθείς, με μοναδική μας έγνοια “αν θα σαστούν οι βιτρίνες των καταστημάτων για να προλάβουμε να πάμε για shopping therapy στην Ερμού τωρά τα Χριστούγεννα”. Μπράβο μας λοιπόν τζαι ότι πάθουμε εν που την κελλέ μας τζαι εν τζαι λία μας!
Και επειδή νιώθω ότι σας κούρασα θα κλείσω τώρα αυτό το κείμενο (που ίσως να είναι και μια σαχλαμάρα). Επιτρέψτε μου μόνο να κάνω μια μικρή αναφορά στα αγαπημένα μας (εντός και εκτός εισαγωγικών) Μ.Μ.Ε. Πέστε μας λοιπόν κύριοι με τις γραβάτες και κυρίες με τα ακριβά μακιγιάζ: ΠΟΥ ΖΗΤΕ; Έγινε τίποτε άλλο για εσάς αυτές τις μέρες εκτός από επεισόδια και καταστροφές ιδιωτικών περιουσιών; Βγήκε κανείς άλλος στους δρόμους εκτός από τους 100-200 κουκουλοφόρους που μας δείχνετε μέρα-νύχτα; Μήπως προσπαθείτε, λέω εγώ τώρα ο καχύποπτος αλήτης, να φοβίσετε και να παραπληροφορήσετε τον κόσμο κρύβοντας την αλήθεια, κρύβοντας τους χιλιάδες οργισμένους, αλλά ειρηνικούς διαδηλωτές; Καταδικαστέα σίγουρα τα επεισόδια, αλλά πρέπει να σταματήσουμε όλοι μας να καταδικάζουμε και να περιθωριοποιούμε τους κουκουλοφόρους, που σίγουρα έχουν λόγω που τα σπάνε και κάνουν πλιάτσικο. Έχουν λόγω να τα σπάνε, γιατί νιώθουν οργή μέσα τους για το κωλοκράτος μας και για εμάς που τους κατηγορούμε και προσπαθούμε να τους απομονώσουμε συνεχώς. Έχουν λόγω να κάνουν πλιάτσικο, γιατί δεν έχουν να φάνε. Να σταθούμε λοιπόν πάνω από τα προβλήματά τους (ψυχολογικά, οικονομικά και οποιασδήποτε άλλης φύσης) και να τους βοηθήσουμε. Να μην μείνουμε μόνο στις καταδίκες και τα παράπονα. Τουλάχιστον εγώ έτσι το βλέπω.
Ά! και κάτι τελευταίο, που είναι και το σημαντικότερο για μένα: Όσοι αγωνίζεστε για έναν καλύτερο κόσμο μην σταματάτε. Όσοι κάθεστε στους καναπέδες σας σηκωθείτε και βγείτε στους δρόμους, γιατί εκεί δεν βρίσκονται μόνο κάφροι που καταστρέφουν και καίνε.
Στη γειτονική λοιπόν Ελλάδα το παραμύθι της επανάστασης και της εξέγερσης έγινε πραγματικότητα. Από ιδέα στην οποία πίστευαν μονάχα “Κωλόπαιδα των Εξαρχείων”, “Αναρχικοί”, “Γνωστοί Άγνωστοι”, “Ρομαντικοί” ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε τους, μετουσιώθηκε σε πράξη χάρη πρώτα σε μια σφαίρα και στη συνέχεια χάρη σε χιλιάδες λαού. Ο θάνατος του δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ένα μπάτσο ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ήταν η αφορμή για να βγουν στους δρόμους χιλιάδες αγανακτισμένοι και μέχρι πρότινος μίζεροι πολίτες με σκοπό να τα ανατρέψουν όλα. Φοιτητές, μαθητές, αναρχικοί, δεξιοί, αριστεροί, γέροι, νέοι, άνδρες, γυναίκες, άνθρωποι κάθε “είδους” είναι εκεί έξω από τη στιγμή που έπεσε η σφαίρα, μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές και διαδηλώνουν και διαμαρτύρονται για όσα τράβηξαν μέχρι σήμερα: Για τους μπάτσους, για την φτώχεια, για τα περιβόητα €700 που θα τους δίνουν αύριο, για τη διαφθορά, για τις απάτες του Βατοπεδίου και της Siemens, για το ξεφτιλισμένο lifestyle, για τα ακόμη πιο ξεφτιλισμένα Μ.Μ.Ε. , για τις τράπεζες που τους κλέβουν, για την κωλοπαιδεία, για τα όνειρα που τους στερούν, για, για, για… Όλες αυτές λοιπόν οι χιλιάδες παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, πιστεύοντας ότι μπορούν να φέρουν την πραγματική αλλαγή. Κάνουν δηλαδή πραγματικότητα το παραμύθι της Επανάστασης.
Στην Κύπρο όπου ζούμε όμως γίνεται πραγματικότητα ένα άλλο παραμύθι, εκείνο της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Και αν το παραμύθι της Επανάστασης άρχισε να μου αρέσει τώρα που μπήκα στην εφηβεία μου (πρόσφατα δηλαδή), αυτό της Αλίκης μου άρεσε από παιδί. Σ’ αυτό λοιπόν το διήγημα η Αλίκη κοιτάζει με ανοιχτό στόμα όλα εκείνα τα παράξενα και αξιοπερίεργα που γίνονται στη μαγική Χώρα των Θαυμάτων και περνάει την ώρα της ασχολούμενη μαζί τους. Στην Κύπρο του 2008 οι Κύπριοι κάθονται κάθε βράδυ στις τηλεοράσεις τους για να δουν το “live show” που γίνεται στην Ελλάδα, μένουν με ανοιχτό το στόμα, το κατακρίνουν ή το διασκεδάζουν ανάλογα και πέφτουν για ύπνο καλοταϊσμένοι και με καθαρή συνείδηση. Όπως κάνει δηλαδή και η Αλίκη στην δική της ιστορία. Στα σχολεία δεν γίνεται σχεδόν καμιά αναφορά στο περιστατικό, ενώ όποτε λεχθεί κάτι το γυρίζουμε “στα επεισόδια που κάμνουν οι βάνδαλοι οι αναρχικοί”, οι περισσότεροι μαθητές δεν παίρνουν καμιά πρωτοβουλία (αρκετοί από αυτούς μάλιστα περιμένουν τις εντολές κάποιων μαθητικών οργανώσεων με τα αρχικά Ψ.Ε.Μ. και Ε.Σ.Ε.Μ. !), οι καθηγητές λένε σε όσους μαθητές είναι θλιμμένοι για το θάνατο του Αλέξανδρου να σοβαρευτούν, κάποιοι υποστηρίζουν ότι “πρέπει να έρτει πίσω η Χούντα να βάλει μιαν τάξη”!, οι πλείστοι είναι αδιάφοροι και γενικά η ζωή συνεχίζεται. Και επειδή το σχολείο είναι μια μικρογραφία της Μπανανίας όπου ζούμε, τα ίδια συμβαίνουν και στα supermarket, στα café, στα καταστήματα, στις δουλειές, παντού. Ατάραχοι στέκουμε και κοιτάζουμε μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεών μας και μένουμε απαθείς, με μοναδική μας έγνοια “αν θα σαστούν οι βιτρίνες των καταστημάτων για να προλάβουμε να πάμε για shopping therapy στην Ερμού τωρά τα Χριστούγεννα”. Μπράβο μας λοιπόν τζαι ότι πάθουμε εν που την κελλέ μας τζαι εν τζαι λία μας!
Και επειδή νιώθω ότι σας κούρασα θα κλείσω τώρα αυτό το κείμενο (που ίσως να είναι και μια σαχλαμάρα). Επιτρέψτε μου μόνο να κάνω μια μικρή αναφορά στα αγαπημένα μας (εντός και εκτός εισαγωγικών) Μ.Μ.Ε. Πέστε μας λοιπόν κύριοι με τις γραβάτες και κυρίες με τα ακριβά μακιγιάζ: ΠΟΥ ΖΗΤΕ; Έγινε τίποτε άλλο για εσάς αυτές τις μέρες εκτός από επεισόδια και καταστροφές ιδιωτικών περιουσιών; Βγήκε κανείς άλλος στους δρόμους εκτός από τους 100-200 κουκουλοφόρους που μας δείχνετε μέρα-νύχτα; Μήπως προσπαθείτε, λέω εγώ τώρα ο καχύποπτος αλήτης, να φοβίσετε και να παραπληροφορήσετε τον κόσμο κρύβοντας την αλήθεια, κρύβοντας τους χιλιάδες οργισμένους, αλλά ειρηνικούς διαδηλωτές; Καταδικαστέα σίγουρα τα επεισόδια, αλλά πρέπει να σταματήσουμε όλοι μας να καταδικάζουμε και να περιθωριοποιούμε τους κουκουλοφόρους, που σίγουρα έχουν λόγω που τα σπάνε και κάνουν πλιάτσικο. Έχουν λόγω να τα σπάνε, γιατί νιώθουν οργή μέσα τους για το κωλοκράτος μας και για εμάς που τους κατηγορούμε και προσπαθούμε να τους απομονώσουμε συνεχώς. Έχουν λόγω να κάνουν πλιάτσικο, γιατί δεν έχουν να φάνε. Να σταθούμε λοιπόν πάνω από τα προβλήματά τους (ψυχολογικά, οικονομικά και οποιασδήποτε άλλης φύσης) και να τους βοηθήσουμε. Να μην μείνουμε μόνο στις καταδίκες και τα παράπονα. Τουλάχιστον εγώ έτσι το βλέπω.
Ά! και κάτι τελευταίο, που είναι και το σημαντικότερο για μένα: Όσοι αγωνίζεστε για έναν καλύτερο κόσμο μην σταματάτε. Όσοι κάθεστε στους καναπέδες σας σηκωθείτε και βγείτε στους δρόμους, γιατί εκεί δεν βρίσκονται μόνο κάφροι που καταστρέφουν και καίνε.
3 ΣΦΑΙΡΕΣ ΓΙΑ 1 ΛΕΞΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΕΣ! ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ!
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΤΕΡΜΑ ΣΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ!
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΤΕΡΜΑ ΣΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ!
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου