(Συγκεχυμένες σκέψεις για την τέχνη, που τις σκεφτόμουνα καιρό. Τις απλώνω εδώ. Έτσι άτακτα. Έτσι άναρχα. Έτσι όπως πρέπει.)
Ο πατέρας μου ακούει Χατζιδάκι. Θεωρεί τις συνθέσεις του ό,τι καλύτερο έχει γράψει Έλληνας. Τον θεωρεί από τους καλύτερους μουσικοσυνθέτες παγκόσμια. Διαβάζει και τα κείμενά του και τις δηλώσεις του. Ως γνωστών ο Χατζιδάκις "διδάσκει την ανυπακοή". Τάσσεται υπέρ των αναρχικών και των εξεγερμένων. Είναι ένας απ' αυτούς που θέλουν να αλλάξουν πράγματα. Να αλλάξουν πράγματα στην τέχνη, στη μουσική, στην κοινωνία, στον τρόπο σκέψης μας. Ο πατέρας μου μένει καταμαγεμένος από τα λόγια του. Τα διαβάζει και τα ακούει ξανά και ξάνα, τα καταγράφει, τα αναφέρει συχνά σε παρέες και συζητήσεις. Εγώ όμως θα προτιμούσα να μην ακούει, ούτε να διαβάζει Χατζιδάκι. Γιατί όσο Χατζιδάκι κι αν ακούει κι όσο Χατζιδάκι κι αν διαβάζει πάλι κορνάρει στο δρόμο και θέλει να περάσει γρήγορα τα φανάρια, πάλι πουλά και αγοράζει, πάλι τρώει και καταναλώνει εικόνες μπροστά στην τηλεόραση κάθε βράδυ, πάλι βιάζεται, πάλι φωνάζει, πάλι κοιμάται τα βράδια.
Στην ταινία "A Clockwork Orange" του Stanley Kubrick ο πρωταγωνιστής είναι ένα νεαρό αγόρι που κάθε νύχτα βγαίνει στο δρόμο με μια παρέα από αλήτες και κλέβουν, δέρνουν γέρους, βιάζουν γυναίκες, σπάνε κτίρια και παίζουν άγριο ξύλο με άλλες συμμορίες. Μετά από κάθε νυκτερινή του έξοδο ο πρωταγωνιστής επιστρέφει στο σπίτι του, κλείνεται στο δωμάτιο του και ακούει την Ενάτη του Μπετόβεν, τον οποίο θεωρεί ως τον καλύτερο μουσικοσυνθέτη, και ευτυχισμένος καθώς είναι ταυτίζει τη μελωδία με εικόνες καταστροφής και βίας.
Δεν θέλω θέατρα με θεατές χοντρές κυρίες με πολλά κοσμήματα.
Θέλω σινεμά ανοιχτά, που να μπαίνει ο καθένας μέσα χωρίς να πληρώνει εισητήριο.
Θέλω να μπορεί ο καθένας να ζωγραφίσει στον τοίχο του άλλου, χωρίς ο άλλος να έχει παράπονο.
Θέλω συγκροτήματα που θα βγαίνουν έξω σε δρόμους και πάρκα και θα παίζουν για όποιον περνάει από μπροστά τους.
Θέλω μουσικούς που θα ανεβάζουν τα κομμάτια τους στο internet και θα τα κατεβάζει από εκεί ο καθένας τζάμπα.
Ο πατέρας μου ακούει Χατζιδάκι. Θεωρεί τις συνθέσεις του ό,τι καλύτερο έχει γράψει Έλληνας. Τον θεωρεί από τους καλύτερους μουσικοσυνθέτες παγκόσμια. Διαβάζει και τα κείμενά του και τις δηλώσεις του. Ως γνωστών ο Χατζιδάκις "διδάσκει την ανυπακοή". Τάσσεται υπέρ των αναρχικών και των εξεγερμένων. Είναι ένας απ' αυτούς που θέλουν να αλλάξουν πράγματα. Να αλλάξουν πράγματα στην τέχνη, στη μουσική, στην κοινωνία, στον τρόπο σκέψης μας. Ο πατέρας μου μένει καταμαγεμένος από τα λόγια του. Τα διαβάζει και τα ακούει ξανά και ξάνα, τα καταγράφει, τα αναφέρει συχνά σε παρέες και συζητήσεις. Εγώ όμως θα προτιμούσα να μην ακούει, ούτε να διαβάζει Χατζιδάκι. Γιατί όσο Χατζιδάκι κι αν ακούει κι όσο Χατζιδάκι κι αν διαβάζει πάλι κορνάρει στο δρόμο και θέλει να περάσει γρήγορα τα φανάρια, πάλι πουλά και αγοράζει, πάλι τρώει και καταναλώνει εικόνες μπροστά στην τηλεόραση κάθε βράδυ, πάλι βιάζεται, πάλι φωνάζει, πάλι κοιμάται τα βράδια.
Στην ταινία "A Clockwork Orange" του Stanley Kubrick ο πρωταγωνιστής είναι ένα νεαρό αγόρι που κάθε νύχτα βγαίνει στο δρόμο με μια παρέα από αλήτες και κλέβουν, δέρνουν γέρους, βιάζουν γυναίκες, σπάνε κτίρια και παίζουν άγριο ξύλο με άλλες συμμορίες. Μετά από κάθε νυκτερινή του έξοδο ο πρωταγωνιστής επιστρέφει στο σπίτι του, κλείνεται στο δωμάτιο του και ακούει την Ενάτη του Μπετόβεν, τον οποίο θεωρεί ως τον καλύτερο μουσικοσυνθέτη, και ευτυχισμένος καθώς είναι ταυτίζει τη μελωδία με εικόνες καταστροφής και βίας.
Δεν θέλω θέατρα με θεατές χοντρές κυρίες με πολλά κοσμήματα.
Θέλω σινεμά ανοιχτά, που να μπαίνει ο καθένας μέσα χωρίς να πληρώνει εισητήριο.
Θέλω να μπορεί ο καθένας να ζωγραφίσει στον τοίχο του άλλου, χωρίς ο άλλος να έχει παράπονο.
Θέλω συγκροτήματα που θα βγαίνουν έξω σε δρόμους και πάρκα και θα παίζουν για όποιον περνάει από μπροστά τους.
Θέλω μουσικούς που θα ανεβάζουν τα κομμάτια τους στο internet και θα τα κατεβάζει από εκεί ο καθένας τζάμπα.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου