Edit 16/06/2010:
Έχει περάσει πάνω από ένας μήνας που τέσσερις άνθρωποι (τρεις τραπεζοϋπάλληλοι και ένα αγέννητο βρέφο) έχασαν τη ζωή τους όταν κάποιοι (δεν έχουν βρεθεί ακόμα κι ούτε πιστεύω να βρεθούν ποτέ) έριξαν μολότοφ σε υποκατάστημα της Marfin και τους έκαψαν ζωνταντούς. Όλον αυτό τον καιρό ήθελα να γράψω κάτι γι' αυτό το περιστατικό αλλά δείλιαζα, όλο το ανέβαλα. Ακόμα και τώρα σκέφτομαι να παρατήσω το keyboard και να σβήσω το post. Θα προσπαθήσω όμως κάτι να γράψω, γιατί το οφείλω όχι μόνο στους τέσσερεις αυτούς νεκρούς, αλλά και στον εαυτό μου τον ίδιο.
Δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι έχω και 'γω λίγο από το αίμα αυτών των τεσσάρων ανθρώπων στα ακροδάκτυλά μου. Δεν εννοώ ότι εγώ έριξα τις μολότοφ στην τράπεζα, άλλωστε ούτε καν στην Ελλάδα δεν βρισκόμουν εκείνη τη μέρα. Είμαι όμως κατά κάποιον τρόπο "ηθικός αυτουργός". Γιατί το να καίγονται τράπεζες, πολυτελή αυτοκίνητα ή οτιδήποτε άλλο συμβολίζει το καπιταλιστικό σύστημα είναι μια τακτική που έχει επαναληφθεί πολλές φορές κατά το παρελθόν και την έχω δει πολλές φορές στην οθόνη της τηλεόρασής μου. Αρχικά ήμουν αντίθετος σ' αυτήν την τακτική. Πίστευα ότι καταδικάζει στα μάτια της κοινής γνώμης την εξεγερτική διάθεση που προσπαθούν να περάσουν οι εν λόγω εμπρηστές. Αργότερα, όταν διάβασα διάφορες προκηρύξεις από άτομα που συμμετείχαν στη βίαιη πλευρά του Δεκεμβρίου του 2008 βρήκα και κάποιο δίκαιο στις πράξεις τους. Στην αρχή τις δικαιολογούσα και μετά κατέληξα να τις αιτιολογώ. Δεν είμαι απ' αυτούς που καταδικάζουν τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται, ούτε όμως κι απ' αυτούς που την χρησιμοποιούν τη βία (τουλάχιστον στη μορφή που την είδαμε τον Δεκέμβριο του 2008). Μπορώ να πω ότι ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει ποια θέση ασπάζομαι: αυτή της βίας, αυτή της μη βίας ή μια άλλη τρίτη.
Ας γράψω όμως τώρα κάτι άλλο, λίγο διαφορετικό, αλλά πάντα σχετικό με το θέμα τούτο. Προσωπικά πιστεύω ότι επαναστατική πράξη δεν είναι μόνο να ρίχνεις μολότοφ και να καις τράπεζες. Επαναστατική πράξη είναι να ζωγραφίσεις πάνω σ' ένα γκρίζο τοίχο, να ακούς αληθινή μουσική όταν ο υπόλοιπος κόσμος ακούει λαϊκοπόπ σουξέ, να δεις μια ταινία του Ταρκόφσκι ή του Μπέρκμαν, να διαβάσεις ένα κείμενο του Τσόμσκι. Γιατί η εξέγερση πρέπει πρώτα να ανθίσει μέσα μας για να ανθίσει και έξω από μας.
Υπάρχει βεβαίως και η άποψη αυτών που τάσσονται υπέρ της επαναστατικής βίας (ή αντιβίας όπως αναφέρεται συχνά) και μάλιστα την πράττουν. Τέτοιες απόψεις για παράδειγμα μπορεί να διαβάσει κανείς στο blog του "Giantakoy" ή στο blog "See you on the barricades". Όπως εξήγησα και πιο πάνω δεν έχω διαλέξει ακόμα τη θέση μου. Είμαι ακόμα μπερδεμένος όσον αφορά αυτό το ζήτημα.
Αν όμως μας έμαθε κάτι αυτό το τραγικό περιστατικό στη Marfin είναι να προσέχουμε όλοι, όποια άποψη και πολιτική θέση και αν υποστηρίζουμε, τα μέσα που διερχόμαστε. Γιατί μια πράξη που μοιάζει ωραία τη μια μέρα μπορεί να αποβεί μοιραία την επόμενη. Και δεν νομίζει να θέλει κανείς άνθρωπος να χαθεί μια ζωή, σ' όποιον κι αν ανήκει αυτή.
Έχει περάσει πάνω από ένας μήνας που τέσσερις άνθρωποι (τρεις τραπεζοϋπάλληλοι και ένα αγέννητο βρέφο) έχασαν τη ζωή τους όταν κάποιοι (δεν έχουν βρεθεί ακόμα κι ούτε πιστεύω να βρεθούν ποτέ) έριξαν μολότοφ σε υποκατάστημα της Marfin και τους έκαψαν ζωνταντούς. Όλον αυτό τον καιρό ήθελα να γράψω κάτι γι' αυτό το περιστατικό αλλά δείλιαζα, όλο το ανέβαλα. Ακόμα και τώρα σκέφτομαι να παρατήσω το keyboard και να σβήσω το post. Θα προσπαθήσω όμως κάτι να γράψω, γιατί το οφείλω όχι μόνο στους τέσσερεις αυτούς νεκρούς, αλλά και στον εαυτό μου τον ίδιο.
Δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι έχω και 'γω λίγο από το αίμα αυτών των τεσσάρων ανθρώπων στα ακροδάκτυλά μου. Δεν εννοώ ότι εγώ έριξα τις μολότοφ στην τράπεζα, άλλωστε ούτε καν στην Ελλάδα δεν βρισκόμουν εκείνη τη μέρα. Είμαι όμως κατά κάποιον τρόπο "ηθικός αυτουργός". Γιατί το να καίγονται τράπεζες, πολυτελή αυτοκίνητα ή οτιδήποτε άλλο συμβολίζει το καπιταλιστικό σύστημα είναι μια τακτική που έχει επαναληφθεί πολλές φορές κατά το παρελθόν και την έχω δει πολλές φορές στην οθόνη της τηλεόρασής μου. Αρχικά ήμουν αντίθετος σ' αυτήν την τακτική. Πίστευα ότι καταδικάζει στα μάτια της κοινής γνώμης την εξεγερτική διάθεση που προσπαθούν να περάσουν οι εν λόγω εμπρηστές. Αργότερα, όταν διάβασα διάφορες προκηρύξεις από άτομα που συμμετείχαν στη βίαιη πλευρά του Δεκεμβρίου του 2008 βρήκα και κάποιο δίκαιο στις πράξεις τους. Στην αρχή τις δικαιολογούσα και μετά κατέληξα να τις αιτιολογώ. Δεν είμαι απ' αυτούς που καταδικάζουν τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται, ούτε όμως κι απ' αυτούς που την χρησιμοποιούν τη βία (τουλάχιστον στη μορφή που την είδαμε τον Δεκέμβριο του 2008). Μπορώ να πω ότι ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει ποια θέση ασπάζομαι: αυτή της βίας, αυτή της μη βίας ή μια άλλη τρίτη.
Ας γράψω όμως τώρα κάτι άλλο, λίγο διαφορετικό, αλλά πάντα σχετικό με το θέμα τούτο. Προσωπικά πιστεύω ότι επαναστατική πράξη δεν είναι μόνο να ρίχνεις μολότοφ και να καις τράπεζες. Επαναστατική πράξη είναι να ζωγραφίσεις πάνω σ' ένα γκρίζο τοίχο, να ακούς αληθινή μουσική όταν ο υπόλοιπος κόσμος ακούει λαϊκοπόπ σουξέ, να δεις μια ταινία του Ταρκόφσκι ή του Μπέρκμαν, να διαβάσεις ένα κείμενο του Τσόμσκι. Γιατί η εξέγερση πρέπει πρώτα να ανθίσει μέσα μας για να ανθίσει και έξω από μας.
Υπάρχει βεβαίως και η άποψη αυτών που τάσσονται υπέρ της επαναστατικής βίας (ή αντιβίας όπως αναφέρεται συχνά) και μάλιστα την πράττουν. Τέτοιες απόψεις για παράδειγμα μπορεί να διαβάσει κανείς στο blog του "Giantakoy" ή στο blog "See you on the barricades". Όπως εξήγησα και πιο πάνω δεν έχω διαλέξει ακόμα τη θέση μου. Είμαι ακόμα μπερδεμένος όσον αφορά αυτό το ζήτημα.
Αν όμως μας έμαθε κάτι αυτό το τραγικό περιστατικό στη Marfin είναι να προσέχουμε όλοι, όποια άποψη και πολιτική θέση και αν υποστηρίζουμε, τα μέσα που διερχόμαστε. Γιατί μια πράξη που μοιάζει ωραία τη μια μέρα μπορεί να αποβεί μοιραία την επόμενη. Και δεν νομίζει να θέλει κανείς άνθρωπος να χαθεί μια ζωή, σ' όποιον κι αν ανήκει αυτή.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου