Τέσσερις νεκροί...

Edit 16/06/2010:

Έχει περάσει πάνω από ένας μήνας που τέσσερις άνθρωποι (τρεις τραπεζοϋπάλληλοι και ένα αγέννητο βρέφο) έχασαν τη ζωή τους όταν κάποιοι (δεν έχουν βρεθεί ακόμα κι ούτε πιστεύω να βρεθούν ποτέ) έριξαν μολότοφ σε υποκατάστημα της Marfin και τους έκαψαν ζωνταντούς. Όλον αυτό τον καιρό ήθελα να γράψω κάτι γι' αυτό το περιστατικό αλλά δείλιαζα, όλο το ανέβαλα. Ακόμα και τώρα σκέφτομαι να παρατήσω το keyboard και να σβήσω το post. Θα προσπαθήσω όμως κάτι να γράψω, γιατί το οφείλω όχι μόνο στους τέσσερεις αυτούς νεκρούς, αλλά και στον εαυτό μου τον ίδιο.
Δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι έχω και 'γω λίγο από το αίμα αυτών των τεσσάρων ανθρώπων στα ακροδάκτυλά μου. Δεν εννοώ ότι εγώ έριξα τις μολότοφ στην τράπεζα, άλλωστε ούτε καν στην Ελλάδα δεν βρισκόμουν εκείνη τη μέρα. Είμαι όμως κατά κάποιον τρόπο "ηθικός αυτουργός". Γιατί το να καίγονται τράπεζες, πολυτελή αυτοκίνητα ή οτιδήποτε άλλο συμβολίζει το καπιταλιστικό σύστημα είναι μια τακτική που έχει επαναληφθεί πολλές φορές κατά το παρελθόν και την έχω δει πολλές φορές στην οθόνη της τηλεόρασής μου. Αρχικά ήμουν αντίθετος σ' αυτήν την τακτική. Πίστευα ότι καταδικάζει στα μάτια της κοινής γνώμης την εξεγερτική διάθεση που προσπαθούν να περάσουν οι εν λόγω εμπρηστές. Αργότερα, όταν διάβασα διάφορες προκηρύξεις από άτομα που συμμετείχαν στη βίαιη πλευρά του Δεκεμβρίου του 2008 βρήκα και κάποιο δίκαιο στις πράξεις τους. Στην αρχή τις δικαιολογούσα και μετά κατέληξα να τις αιτιολογώ. Δεν είμαι απ' αυτούς που καταδικάζουν τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται, ούτε όμως κι απ' αυτούς που την χρησιμοποιούν τη βία (τουλάχιστον στη μορφή που την είδαμε τον Δεκέμβριο του 2008). Μπορώ να πω ότι ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει ποια θέση ασπάζομαι: αυτή της βίας, αυτή της μη βίας ή μια άλλη τρίτη.
Ας γράψω όμως τώρα κάτι άλλο, λίγο διαφορετικό, αλλά πάντα σχετικό με το θέμα τούτο. Προσωπικά πιστεύω ότι επαναστατική πράξη δεν είναι μόνο να ρίχνεις μολότοφ και να καις τράπεζες. Επαναστατική πράξη είναι να ζωγραφίσεις πάνω σ' ένα γκρίζο τοίχο, να ακούς αληθινή μουσική όταν ο υπόλοιπος κόσμος ακούει λαϊκοπόπ σουξέ, να δεις μια ταινία του Ταρκόφσκι ή του Μπέρκμαν, να διαβάσεις ένα κείμενο του Τσόμσκι. Γιατί η εξέγερση πρέπει πρώτα να ανθίσει μέσα μας για να ανθίσει και έξω από μας.
Υπάρχει βεβαίως και η άποψη αυτών που τάσσονται υπέρ της επαναστατικής βίας (ή αντιβίας όπως αναφέρεται συχνά) και μάλιστα την πράττουν. Τέτοιες απόψεις για παράδειγμα μπορεί να διαβάσει κανείς στο blog του "Giantakoy" ή στο blog "See you on the barricades". Όπως εξήγησα και πιο πάνω δεν έχω διαλέξει ακόμα τη θέση μου. Είμαι ακόμα μπερδεμένος όσον αφορά αυτό το ζήτημα.
Αν όμως μας έμαθε κάτι αυτό το τραγικό περιστατικό στη Marfin είναι να προσέχουμε όλοι, όποια άποψη και πολιτική θέση και αν υποστηρίζουμε, τα μέσα που διερχόμαστε. Γιατί μια πράξη που μοιάζει ωραία τη μια μέρα μπορεί να αποβεί μοιραία την επόμενη. Και δεν νομίζει να θέλει κανείς άνθρωπος να χαθεί μια ζωή, σ' όποιον κι αν ανήκει αυτή.

...Και η βαλιστική έδειξε ΕΛ.ΑΣ.

Μεγάλη επιτυχία για τους μπάτσους. Κατάφεραν να συλλάβουν τους μεγαλύτερους κακοποιούς των τελευταίων 30 χρόνων προχθές στο Βύρωνα.(!) Παράπλευρη απώλεια γι' αυτούς η δολοφονία ενός 25χρονου αθώου πολίτη.
Ένας πανέξυπνος μπάτσος άρχισε να πυροβολεί για να προστατέψει τον συνάδελφό του από χειροβομβίδα που του είχαν ρίξει ληστές, κατά τη διάρκεια επιχείρησης στην περιοχή Βύρωνα. Το αποτέλεσμα; Γάζωσε με 9 σφαίρες τον Νίκο Τότη, έναν αθώο, βιοπαλαιστή πολίτη, ετών 25 και πατέρα ενός βρέφους. Η βαλιστική έδειξε χθες ότι κι αυτός ο θάνατος προήλθε από βλήματα που έριξαν τα καμάρια της ΕΛ.ΑΣ.
Δεν ξέρω τι να γράψω πραγματικά. Δεν ξέρω τι να πω γι' αυτόν τον άνθρωπο για τον οποίο δεν θα κάνουμε καμιά εξέγερση. Ίσως σε λίγες ώρες να τον έχω κιόλας ξεχάσει. Ας αναπαυθεί τουλάχιστον εν ειρήνη...

Ωδή στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο

Uprising in Greece (ταινία από την ομάδα "the butterfly and the chair")

Η ημίωρη ταινία "Uprising in Greece" δημιουργήθηκε από την ομάδα "the butterfly and the chair".
Η ομάδα αυτή διοργάνωσε τον Δεκέμβρη του 2008 μια σειρά εκδηλώσεων στο Leiden της Ολλανδίας, με σκοπό την αλληλεγγύη στους εξεγερμένους της Ελλάδας. Τον Ιανουάριο του 2009, προγραμματίζοντας παρόμοιες εκδηλώσεις αλληλεγγύης στο Rotterdam, τα μέλη της "butterfly and the chair" έφτιαξαν μια ταινία η οποία προέβαλε τα όσα συνέβησαν το Δεκέμβρη.
Η ταινία περιέχει κυρίως video και εικόνες και σε μικρότερο βαθμό κείμενα, όπως συνθήματα. Όπως μας πληροφορούν τα ίδια τα μέλη της ομάδας τα video και οι εικόνες είναι παρμένα από αντιεμπορικά μέσα (indymedia, black-tracker, blogs εξεγερμένων κλπ.), αλλά και από τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. Λόγω έλλειψης προηγούμενης εμπειρίας στην δημιουργία ταινιών, οι "butterfly and the chair" έφτιαξαν με αρκετή δυσκολία αυτή την ταινία. Πάντως η ταινία αποτελεί μια αξιόλογη προσπάθεια, που προβάλει πολύ εύστοχα το κλίμα των Δεκεμβριανών.
Μεταξύ άλλων, στην ταινία υπάρχουν video και εικόνες από την εξέγερση του Δεκέμβρη συνοδευόμενες με την ανάλογη μουσική υπόκρουση, το video του TVXS με τους μπάτσους να εγκλωβίζουν δικαστές στην Ασκληπιού, video με τις διαδηλώσεις για την απελευθέρωση των συλληφθέντων της εξέγερσης και video με πράξεις αλληλεγγύης από άλλα μέρη του κόσμου. Χαρακτηριστικά, σ' ένα στιγμιότυπο της ταινίας προβάλλονται οι οδομαχίες κατά την εξέγερση, όπως τις κατέγραψε η τηλεόραση, και από κάτω υπάρχει η λεζάντα "ΝΥΧΤΑ ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ". Αυτό το ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ ακούγεται τόσο ωραίο...
Την ταινία μπορείτε να την κατεβάσετε από αυτό το torrent του tracker galaria ή να την παραγγείλετε από το site την εν λόγω ομάδας. Στο site τους αξίζει να διαβάσετε και αυτό το υπέροχο απόσπασμα από ένα γράμμα του Subcomandante Marcos, και να κατεβάσετε ολόκληρο το βιβλίο που έγραψε ο Marcos από εδώ.

Απόψε που γράφτηκαν αυτές οι γραμμές περίπου 100 άτομα συνελεύθεισαν και περίπου 350 άτομα έκαναν πορεία στα Εξάρχεια, με σκοπό να πάψουν τον αποκλεισμό της γειτονιάς τους από τους μπάτσους. Χαμογελώ ευχαριστημένος...

December Seeds - Οι σπόροι του Δεκέμβρη

Αλίευσα αυτό το μικρό διαμαντάκι από τον Black Tracker. Εφορμούμενοι από την ακυκλοφόρητη ταινία του Chris Marker "The Seeds" οι δημιουργοί της ταινίας μας καταθέτουν τις εμπειρίες τους από την εξέγερση του Δεκέμβρη. Το video ακροβατεί ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία: Αποτελείται από υλικό τραβηγμένο ζωντανά στους δρόμους και οπτικοακουστικό υλικό των media, το οποίο όμως μοντάρετε και σχολιάζετε με τέτοιο τρόπο ώστε να φτιαχτεί μια παράξενη ιστορία. Σε γενικές γραμμές, αυτή η μισάωρη ταινία είναι πραγματικά πολύ καλή και αξίζει την προσοχή μας. Η μοναδική ένσταση που έχω αφορά την χαμηλή ανάλυση της εικόνας ορισμένες στιγμές. Η ταινία συνοδεύεται από αγγλικούς υποτίτλους.

Η περιγραφή της ταινίας από τον uploader:
"Οι σπόροι του Δεκέμβρη. 2008. Μια μισάωρη αφήγηση σε προσωπικό ύφος για τον Δεκέμβρη. Περιέχει -μεταξύ των άλλων - καταγραφές από τους δρόμους και τα γεγονότα καθώς και αναπαραγωγή οπτικού και ακουστικού υλικού απο τα media εκείνες τις μέρες (εφημερίδες και τηλεόραση). Το μονταζ παραπέμπει σε μυθοπλασία. Πρόκειται για προσωπική κατάθεση. Τελειώνει με το τραγούδι των Lost Bodies "αρκετά", αφού έχει προηγηθεί η ζοφερή σκηνή με τους μετανάστες να κατακλύζουν την πλατεία συντάγματος για να "γιορτάσουν" το νέο έτος και τον δήμαρχο να βγάζει το λογύδριο του. Πυροτεχνήματα."

Την ταινία μπορείτε να την κατεβάσετε σε torrent από εδώ.
Όσοι μπορεί να seedάρετε κάντε το σας παρακαλώ, γιατί η ταινία κατεβαίνει αρκετά αργά για το μέγεθός της.

Η εξέγερση μετά την καλπονοθεία στο Ιράν το 2009

Στο μυαλό των περισσοτέρων από μας το Ιράν αποτελείται από φανατισμένους τρομοκράτες και γυναίκες ντυμένες με μπούρκα και περιορισμένα δικαιώματα. Στην πραγματικότητα όμως αν μελετήσει κανείς το παρελθόν του Ιράν θα ανακαλύψει έναν αρχαιότατο πολιτισμό, υπέροχους ανθρώπους και μια ταραγμένη ιστορία. (Μια περιήγηση στην σύγχρονη ταινία του Ιράν αποτελεί η εξαιρετική ταινία Persepolis, την οποία αξίζει να παρακολουθήσετε).

Το τελευταίο κεφάλαιο στην ιστορία του Ιράν άρχισε να γράφεται στις 13 Ιουνίου και ακόμα συνεχίζετε: Πρόκειται για την εξέγερση που ξέσπασε μετά την καλπονοθεία στις τελευταίες προεδρικές εκλογές της χώρας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Υποψήφιοι ήταν ο Mahmoud Ahmadinejad, ο Mir-Hossein Mousavi, ο Mehdi Karroubi και ο Mohsen Rezai. Οι πρώτοι δύο εκπρόσωποι συγκέντρωναν σχεδόν όλα τα βλέμματα. Ο Ahmadinejad είχε ήδη εκτίσει 1 θητεία ως πρόεδρος του Ιράν και είναι γνωστός για τις συντηρητικές-δεξιές του απόψεις και την προσκόλλησή του στην τήρηση του Ισλαμισμού. Οι περισσότεροι Ιρανοί, και κυρίως οι νέοι κάτω των 35 οι οποίοι και αποτελούν το 60% του πληθυσμού της χώρας, δεν έμειναν ικανοποιημένοι από την διακυβέρνηση του Ahmadinejad. Επιθυμούσαν ένα πιο ελεύθερο και μοντέρνο καθεστώς, λιγότερο ρατσιστικό προς τις γυναίκες. Ήθελαν έναν ηγέτη πιο κοντά στο λαό του. Έτσι ο Mousavi έμοιαζε να είναι ο επόμενος πρόεδρος του Ιράν, αφού υποσχόταν πιο δημοκρατικές πολιτικές και μια πιο δίκαιη και εκσυγχρονισμένη διακυβέρνηση της χώρας.

Όμως, η περίοδος πριν τις εκλογές υπήρξε άσχημη για τους Ιρανούς: Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία η καταπίεση προς τις γυναίκες αυξήθηκε, υπήρξαν συλλήψεις και απειλές προς τους ακτιβιστές και τις εθνικές μειονότητες και λογοκρισία.

Αποκορύφωμα αυτών των ενεργειών υπήρξε το αποτέλεσμα των εκλογών: Προς έκπληξη όλων των Ιρανών πολιτών ο Ahmadinejad επανεκλέγει πρόεδρος του Ιράν! Αμέσως ακούστηκαν ψίθυροι για καλπονοθεία, ενώ αρκετοί χαρακτήρισαν την επανεκλογή Ahmadinejad ως χούντα. Η βεβαιότητα για τον επηρεασμό των αποτελεσμάτων δεν πηγάζει μόνο από το λαϊκό αίσθημα, αλλά και από μελέτες διαφόρων διεθνών οργανισμών. Για παράδειγμα η εταιρεία ερευνών Chatham House που έχει τη βάση της στην Αγγλία δημοσίευσε ότι στο ένα τρίτο των κοινοτήτων του Ιράν ο Ahmadinejad θα έπρεπε να ψηφιστεί από όλους τους συντηρητικούς, όλους τους κεντρώους και όλους τους νέους ψηφοφόρους και επιπλέον να ψηφιστεί από το 44% των πρώην Ρεφορμιστών (δηλαδή των κυριότερων του αντιπάλων) για να ισχύουν τα πλαστά αποτελέσματα.

Το απόγευμα της 13ης Ιουνίου, μόλις ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα των εκλογών, ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους, όχι για να πανηγυρίσει για τον Ahmadinejad, αλλά για να διαδηλώσει εναντίον του. Όσο περνούσαν οι μέρες οι διαδηλώσεις αυξάνονταν και σε ορισμένες απ' αυτές οι διαμαρτυρόμενοι χρησιμοποίησαν βία. Στις 15 Ιουνίου περισσότεροι από 3000 διαδηλωτές βρέθηκαν στους δρόμους και εκείνη τη μέρα ο Mousavi έκανε την πρώτη του εμφάνιση μετά τις εκλογές. Στις 18 Ιουνίου, μετά από έκκληση του Mousavi, 100000 άνθρωποι διαδήλωσαν ειρηνικά, κρατώντας κεριά εις μνήμην αυτών που χάθηκαν κατά την εξέγερση. Από τις 19 Ιουνίου ο Ανώτατος Ηγέτης του Ιράν Ayatollah Ali Khameini ανακοινώνει ότι οι διαδηλώσεις είναι παράνομες. Οι διαδηλώσεις δεν σταματούν, αλλά η προσέλευση είναι μειωμένη σε σχέση με πριν. Στα τέλη Ιουλίου όμως η φλόγα της εξέγερσης ξαναζωντανεύει, καθώς οι διαμαρτυρόμενοι ακολουθούν πλέον μεθόδους όμοιες με την παθητική αντίσταση του Gandhi: Τα αγαθά που διαφημίζονται από την ελεγχόμενη κρατική τηλεόραση μποϊκοτάρονται, όλες οι ηλεκτρικές συσκευές ανάβουν πριν αρχίσουν οι ειδήσεις με σκοπό να μην υπάρχει αρκετό ρεύμα για να μεταδοθούν και γίνονται αυθόρμητες, σύντομες συγκεντρώσεις στους δρόμους με σύνθημα "Θάνατος στο δικτάτορα!". Στην πρώτη γραμμή της εξέγερσης βρέθηκαν οι γυναίκες, αφού ζητούσαν να απαλλαχθούν επιτέλους από την αφόρητη καταπίεση του Ισλαμισμού. Σύντομα η εξέγερση έγινε γνωστή με τα ονόματα "Πράσινη Επανάσταση" και "Πράσινη Θάλασσα", γιατί το χρώμα της προεκλογικής εκστρατείας του Mousavi ήταν το πράσινο.

Αναμφίβολα το ισχυρότερο όπλο των διαδηλωτών είναι το internet. Το Ιράν διαθέτει την 3η μεγαλύτερη εθνική μπλογκόσφαιρα διεθνώς. Τα blogs και το twitter αποτελούν ένα τρόπο ενημέρωσης και προβολής απόψεων για τους εξεγερμένους Ιρανούς, ενώ φωτογραφίες και video δημοσιεύονται συνεχώς στο Flickr και το YouTube αντίστοιχα. Επίσης έγιναν επιθέσεις από hackers σε κυβερνητικά ιρανικά sites.

Φυσικά η κυβέρνηση Ahmadinejad δεν έμεινε απαθής. Επιβλήθηκε έντονη λογοκρισία στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Φωτογραφίες, video και κείμενα που αναρτήθηκαν από τους εξεγερμένους στο internet διαγράφηκαν, η πρόσβαση στο internet διακόπτεται για αρκετές ώρες, ενώ κλείνει συχνά και το δίκτυο επικοινωνίας των κινητών τηλεφώνων. Παρ' όλα αυτά, οι τεχνολογικά καταρτισμένοι διαδηλωτές βρίσκουν τρόπους να εκφράζονται μέσω διαδικτύου. Λογοκρισία υπάρχει και στους παραδοσιακούς δημοσιογράφους, είτε αυτοί είναι Ιρανοί, είτε είναι ξένοι. Μάλιστα αρκετοί απ' αυτούς ανέφεραν ότι συνελήφθησαν και κακοποιήθηκαν βάναυσα στις κρατικές φυλακές.

Ο Ahmadinejad όμως έχει και αρκετούς ένοπλους συμμάχους. Οι γνωστές παραστρατιωτικές οργανώσεις Basij και Revolutionary Guard ελέγχονται από τον Ahmadinejad και τον Khameini και συνεχώς βγαίνουν στους δρόμους για να καταστείλουν τους διαδηλωτές. Χτυπούν ανελέητα όποιον βρουν μπροστά τους, ενώ δεν δίστασαν να εισβάλουν και στα πανεπιστήμια, όπου τραυμάτισαν σοβαρά τους εξεγερμένους φοιτητές. Υπολογίζεται ότι 50 με 100 άτομα πέθαναν μέχρι στιγμής. Το Σάββατο της 20ης Ιουνίου ήταν το πιο αιματηρό και έμεινε στην ιστορία ως το "Ματωμένο Σάββατο της Τεχεράνης".

Ανάμεσα στους νεκρούς της κρατικής καταστολής είναι οι Sohrab Aarabi, Naser Amirneja, Masoud Hashemzadeh και Mohammad Kamrani. Μεγαλύτερη όμως δημοσιότητα πήρε ο θάνατος της Neda Agha-Soltan. H εικοσιεννιάχρονη Neda παρακολουθούσε με τον πατέρα της τις διαδηλώσεις στο δρόμο, όταν ένας ελεύθερος σκοπευτής της Basij, χωρίς κανένα λόγο, την εκτέλεσε εν ψυχρώ. Το video της δολοφονίας της κυκλοφόρησε στο internet και ο θάνατος της Neda γέμισε τους διαδηλωτές με θλίψη, οργή και αποφασιστικότητα για αλλαγή. Εξάλλου Neda στη γλώσσα Farsi σημαίνει φωνή, η φωνή ενός ολόκληρου λαού που ζητά ελευθερία...

Οι διαδηλώσεις κατά την σύνοδο των G-20 στο Λονδίνο το 2009

Τα τελευταία χρόνια διάφορες οργανώσεις, αποτελούμενες από τους προέδρους των ισχυρών οικονομικά χωρών, έχουν θεσπιστεί. Σκοπός τους, όπως λένε τα ίδια τα μέλη τους, είναι να λύσουν σημαντικά προβλήματα του σύγχρονου κόσμου (οικονομία, κλιματικές αλλαγές, τρομοκρατία κλπ.). Οι γνωστότερες από αυτές τις οργανώσεις είναι οι G-20 (αποτελείται από τους προέδρους των 20 πλουσιοτέρων χωρών του κόσμου) και οι G-8 (αποτελείται από τους προέδρους των πλουσιοτέρων χωρών του Βόρειου Ημισφαιρίου).
Συχνά όμως οι συγκεντρώσεις αυτών των οργανώσεων αποτελούν κόκκινο πανί για τους αγανακτισμένους πολίτες και οδηγούν σε ειρηνικές, αλλά και βίαιες διαδηλώσεις. Γνωστό παράδειγμα είναι οι εκδηλώσεις βίας ενάντια στη σύσκεψη των G-8 στη Γένοβα της Ιταλίας το 2001, οι οποίες οδήγησαν στο θάνατο του Κάρλο Τζουλιάνι από ένα μπάτσο.
Οι διαδηλώσεις που έγιναν από τα τέλη Μαρτίου μέχρι τις αρχές Απριλίου του 2009 στο Λόνδινο ως αντίδραση για την εκεί συγκέντρωση των G-20 ήταν από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις ενάντια στους G-20.
Οι αιτίες διαμαρτυρίας των διαδηλωτών στο Λονδίνο το 2009 ποικίλουν και καλύπτουν σχεδόν όλα τα σύγχρονα, πολυσυζητημένα προβλήματα της ανθρωπότητας (οικονομική κρίση, golden boys, πόλεμος ενάντια στην "τρομοκρατία", κλιματικές αλλαγές κ.ά.). Αυτό το ευρύ φάσμα θεμάτων ήταν αποτέλεσμα της συμμετοχής πολλών διαφορετικών οργανώσεων στις διαδηλώσεις. Μερικές από τις οργανώσεις που συμμετείχαν ήταν οι ακόλουθες:

• Put People First: Η πρώτη και μεγαλύτερη διαδήλωση που έγινε. Γύρω στα 35000 άτομα διαμαρτυρήθηκαν ειρηνικά για την ανεργία, την δικαιοσύνη και το περιβάλλον.
  

• G-20 Meltdown: Αυτή η οργάνωση δημιουργήθηκε αρχικά για τη σύνοδο των G-20 στο Λονδίνο. Στόχος της ήταν να δημιουργήσει ένα καρναβάλι έξω από την Τράπεζα της Αγγλίας και τα κατάφερε! Περίπου 5000 άνθρωποι βρέθηκαν έξω από την τράπεζα της Αγγλίας και διαμαρτυρήθηκαν κυρίως για την οικονομική κρίση.

• Climate Camp: Η κατασκήνωση με θέμα τα περιβαλλοντικά προβλήματα στήθηκε έξω από το European Climate Exchange στο Bishopsgate. Παρ' όλο που οι διοργανωτές είχαν όλες τις σχετικές άδειες και συμφώνησαν με την Scotland Yard η κατασκήνωση να διαρκέσει 24 ώρες, μετά από εξήμισι ώρες οι μπάτσοι περικύκλωσαν τους κατασκηνωτές και δεν επέτρεπαν σε άλλους ανθρώπους να μπουν στην κατασκήνωση.

• Alternative London Summit: Στο Πανεπιστήμιο του Ανατολικού Λονδίνου διαδηλωτές σκόπευαν να δημιουργήσουν μια Εναλλακτική Σύσκεψη των G-20. Τελικά το πανεπιστήμιο αρνήθηκε την έναρξη της σύσκεψης και αυτή έγινε στους κήπους του πανεπιστημίου με μία ώρα καθυστέρηση.
  

Εμένα πάντως μου προκάλεσε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο πήγαιναν στις διαδηλώσεις οι Άγγλοι. Αρκετοί απ' αυτούς ήταν μασκαρεμένοι, φορούσαν μάσκες του V από το V for Vendetta, του Boba Fett από το Star Wars, αστεία ροζ κουστούμια και στολές σαν τους Καβαλάρηδες τις Αποκαλύψεως.

Αν και οι περισσότερες διαδηλώσεις ήταν ειρηνικές η αστυνομία χρησιμοποίησε συχνά βίαια μέσα για να καταστείλει τους διαδηλωτές. Για παράδειγμα ζητήθηκε από όσους συμμετείχαν στην εκδήλωση της G-20 Meltdown να δώσουν τα στοιχεία τους στους μπάτσους. Όσοι αρνούνταν έμπαιναν στην κλούβα. Επίσης μπάτσοι εισέβαλαν σε καταλήψεις, όπου "έψαξαν" και συνέλαβαν ανθρώπους. Συχνά ειρηνικοί διαδηλωτές χτυπήθηκαν από τα γκλομπ των μπάτσων χωρίς λόγο. Αποκαλύφθηκε ότι μπάτσοι προβοκατόρικα παρέστησαν τους διαδηλωτές πετώντας πράγματα στους συναδέλφους τους με σκοπό να ξεκινήσουν επεισόδια. Ακόμη και η καταστροφή των 2 τραπεζών (Royal Bank of Scotland και HSBC) θεωρήθηκαν από κάποιους ως αστυνομική και δημοσιογραφική προβοκάτσια.
Θύμα της αστυνομικής βίας υπήρξε ο Άγγλος εφημεριδοπώλης Ian Tomlinson. Ο Tomlinson πέθανε από ακατάσχετη αιμορραγία. Αρχικά οι μπάτσοι αρνήθηκαν κάθε ανάμειξη. Τελικά, μέσα από video που κυκλοφόρησε η Βρετανική εφημερίδα Guardian, φαίνεται ότι ένας μπάτσος έσπρωξε και χτύπησε με το γκλομπ του το θύμα, ρίχνοντας το στο έδαφος. Αυτό επέφερε και το θάνατο του Tomlinson...

Το παίρνω πίσω

Στο προηγούμενο post έγραψε ως επίλογο: "Καμία σημασία όμως δεν έχουν όλα αυτά, αφού κανείς δε φαίνεται να ενοχλείται και όλα συνεχίζουν στους κανονικούς τους ρυθμούς...", αναφερόμενος στην εγκληματική αθώωση των 10 μπάτσων.
Το παίρνω όμως πίσω.
Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι "που δεν συνήθισαν στην παρουσία του τέρατος". Τις τελευταίες μέρες διάφορες εκδηλώσεις διοργανώθηκαν στη Λευκωσία, ως αντίδραση στην απόφαση των δικαστών, κυρίως από μια κίνηση πολιτών που ονομάζεται "ALERT".

Εδώ οι εκδηλώσεις μέχρι σήμερα (24/3/09) όπως καλύφθηκαν από τις εφημερίδες Πολίτης και Φιλελεύθερος:
Σφύριξαν στους δικαστές
Διαμαρτυρία και συναυλία
Κουκουλοφόροι έριξαν μπογιές στα κτίρια του Δικαστηρίου Λευκωσίας

Και εδώ κάποια κυπριακά blogs που ασχολήθηκαν με το γεγονός:
Ηλίθιο Αγρινό, Γιώργος Ιορδάνου, Urban Ledras, Νεκατώματα, Keep an open mind, Νεκατομένος ο ερχόμενος, Πού σου νέφκω πού πάεις?, Όλα είναι του μυαλού και η παντρειά της τύχης (1,2,3), A room to breath in, Όγδοη διαφωνία σε Ρε πίεση Ματζόρε, grXhome (1,2), Teachers History Book (1,2), osr, Περί ανέμων και υδάτων, Youth against nationalism, Σύνταξη (αριστερο)χειρίας, On air, Φουκού, Μαύρα Φτερά, Αυτόνομη δράση αντιεξουσιαστών, Διώ ππουνιές τζαι σπάζω τα ούλα όπου σταθώ, Συντρημολογίες, Cyprus Politics and Society: A commentary (1,2,3)

BLOG ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ALERT

GROUP ΣΤΟ FACEBOOK

Keep fighting...

Αθώοι οι 10 μπάτσοι που ξυλοκόπησαν φοιτητές

Σήμερα αποδείχθηκε για άλλη μια φορά πόσο τυφλή είναι η κυπριακή δικαιοσύνη. Οι 10 μπάτσοι που ξυλοκόπησαν 2 φοιτητές αθωώθηκαν.
Συγκεκριμένα το 2005 βγήκε στη δημοσιότητα video που δείχνει τους μπάτσους Αντρέα Ευσταθίου, Χάρη Χαρίτου, Ανδρέα Παναγή, Γεώργιο Κυλίλη, Κώστα Τούμπα και Χριστιάνα Αντωνίου να βάζουν κάτω, να κλοτσούν και να βρίζουν 2 φοιτητές χωρίς λόγο στις 20 Δεκεμβρίου 2005. Στο ίδιο video φαίνονται οι Γιώργος Παύλου, Ιορδάνης Ιορδάνου, Ανδρέας Χρίστου και Τεύκρος Χαραλάμπους απλά να στέκουν και να κοιτούν, θαυμάζοντας την επίδειξη δύναμης που κάνουν οι δολοφόνοι συνάδελφοί τους.
Το video απορρίφθηκε ως τεκμήριο γιατί "στέρησε το δικαίωμα στους αστυνομικούς της δίκαιης δίκης".
Καμία σημασία όμως δεν έχουν όλα αυτά, αφού κανείς δε φαίνεται να ενοχλείται και όλα συνεχίζουν στους κανονικούς τους ρυθμούς...

Φιλελεύθερος
Πολίτης

Πολυκατοικία στο σημείο θανάτου του Αλέξανδρου

Κάποιοι ούτε να σεβαστούν ένα νεκρό δεν μπορούν απ' ότι φαίνεται.
Στο σημείο όπου ο μπάτσος δολοφόνησε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα να χτίσουν πολυκατοικία.
Οι πρώτες περιφράξεις από αλουμίνιο που τοποθετήθηκαν στο σημείο κάηκαν αμέσως, ενώ πριν λίγες μέρες κάηκε και το εκσκαφτηκό μηχάνημα που βρισκόταν εκεί.

Πηγές: athens indymedia
arxedia media

Δεκέμβριος 2008 | Η δυνατότητα για την έφοδο στον ουρανό

Η ταινία "Δεκέμβριος 2008 | Η δυνατότητα για την έφοδο στον ουρανό" είναι ένα ντοκιμαντέρ που φτιάχτηκε από κάποια παιδιά στη Θεσσαλονίκη. Έχει θέμα τα γεγονότα του Δεκέμβρη και είναι μια πραγματική αξιέπαινη προσπάθεια.
Στην ταινία θα δείτε εικόνες από όσα συνέβησαν στους δρόμους, θα διαβάσετε κομμάτια από προκηρύξεις που κυκλοφόρησαν την περίοδο της εξέγερσης και θα ακούσετε τη φωνή 2 εξεγερμένων παιδιών.
Προσωπικά θεωρώ πολύ σημαντική ενέργεια τη δημιουργία αυτής της ταινίας, γιατί έτσι μένουν καλύτερα οι μνήμες και τα γεγονότα. Μακάρι τα βιβλία Ιστορίας που θα πάρουν τα παιδιά μας να αναφέρουν και αυτά τα γεγονότα του Δεκέμβρη...

Το ντοκιμαντέρ μπορείτε να το κατεβάσετε σε torrent εδώ και εδώ (με αγγλικούς υποτίτλους).

Πλακέτα για τον Αλέξανδρο

Μια πλακέτα αφιερωμένη στη μνήμη του 15χρονου Αλεξη Γρηγορόπουλου ανάρτησε την Τρίτη η μητέρα του άτυχου μαθητή στο σημείο που άφησε την τελευταία του πνοή στα Εξάρχεια στις 6 Δεκεμβρίου του 2008.

«Εδώ στις 6 Δεκεμβρίου 2008 εντελώς αναίτια έσβησε το παιδικό χαμόγελο του αθώου δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τις σφαίρες αμετανόητων δολοφόνων» αναγράφεται στην πλακέτα δίπλα από τη φωτογραφία του άτυχου μαθητή.

Πηγή: in.gr

Δίκη Blogme.gr

Αύριο Τετάρτη 18/2/08 η δίκη του Blogme.gr
Αντιμεθαύριο Παρασκευή έχω έκθεση για τα Μ.Μ.Ε. Και πρέπει να γράψω και για λύσεις, για μέσα εναλλακτικής πληροφόρισης. Σκέφτηκα να βάλω το internet, όπου η διακίνηση ιδεών είναι ελεύθερη. Αλλά μετά σκέφτηκα το Θιβέτ και μετά είδα αυτό....

K.B. and the Greek Riots

Δηλώσεις για τα γεγονότα που άρχισαν το Δεκέμβρη έκαναν και άλλοι καλλιτέχνες. Απλά ο Κωνσταντίνος Βήτα είναι ο αγαπημένος μου από όλους αυτούς. Γι' αυτό και κάνω copy-paste κομμάτια από τη συνέντευξή του στη LIFO. Ολόκληρη εδώ...

Άλλαξαν τίποτα οι εξεγέρσεις του Δεκεμβρίου στην ελληνική πραγματικότητα; Έμεινε κάτι από όλο αυτό το ξέσπασμα;

Ποτέ δεν υπήρξε και δεν πιστεύω πως θα υπάρξει η τέλεια εποχή. Τη στιγμή που κάποιος εκφράζει οργή και φθόνο, την ίδια στιγμή μπορεί να δείξει κατανόηση ή συμπάθεια. Νομίζω πως, αν ένα ξέσπασμα γίνει η αφορμή για καλλιέργεια και κατανόηση των προβλημάτων μας, τότε θα οδηγηθούμε κάπου. Ζούμε πάνω στις ρωγμές του συστήματος. Νομίζω πως έχει έρθει η ώρα να θέσουμε το θέμα των ηθικών αξιών στη κοινωνία μας.

Πόσο επικίνδυνο ήταν όλο αυτό το μίσος που εκφράστηκε ξαφνικά από νέους ανθρώπους, ακόμα κι αν ήταν δικαιολογημένο;

Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο καμιά γενιά δεν είχε ελπίδα. Νομίζω πως και πριν από αυτές ήταν πολύ χειρότερα, ήταν όλες σκελετωμένες και πνιγμένες στη φτώχια. Ο άνθρωπος όμως είναι ο μόνος κάτοχος του Απείρου που μπορεί να εκδηλωθεί μέσα από την ελεύθερη βούληση κι από την ανεξάρτητη σωστή επιλογή. Φαίνεται ότι η μεγαλύτερη υλική κατάκτηση του ανθρώπου είναι η υπερηφάνεια, ο εγωισμός, που τον απομακρύνουν από το συνάνθρωπό του και ταυτόχρονα και από τον εαυτό του. Πολλά πράγματα που βλέπω γύρω μοιάζουν, με αποτελέσματα ενός πλασματικού Εγώ που κυριαρχούν τυραννικά επί της υπόστασης και επεκτείνονται ως καταπιεστική εκδήλωση και σε άλλες μορφές γύρω του. Η ελπίδα γεννιέται μέσα από την αδελφοσύνη, με τον τρόπο που θα χαμογελάσουμε και θα προσφέρουμε στο συνάνθρωπό μας τον καλύτερο εαυτό μας. Τίποτε άλλο δεν είναι η ελπίδα. Δεν είναι κάποια χώρα που παίρνουμε το αεροπλάνο και πάμε επίσκεψη.

Σκατά στους "Κουλτουριάρηδες"

(Συγκεχυμένες σκέψεις για την τέχνη, που τις σκεφτόμουνα καιρό. Τις απλώνω εδώ. Έτσι άτακτα. Έτσι άναρχα. Έτσι όπως πρέπει.)

Ο πατέρας μου ακούει Χατζιδάκι. Θεωρεί τις συνθέσεις του ό,τι καλύτερο έχει γράψει Έλληνας. Τον θεωρεί από τους καλύτερους μουσικοσυνθέτες παγκόσμια. Διαβάζει και τα κείμενά του και τις δηλώσεις του. Ως γνωστών ο Χατζιδάκις "διδάσκει την ανυπακοή". Τάσσεται υπέρ των αναρχικών και των εξεγερμένων. Είναι ένας απ' αυτούς που θέλουν να αλλάξουν πράγματα. Να αλλάξουν πράγματα στην τέχνη, στη μουσική, στην κοινωνία, στον τρόπο σκέψης μας. Ο πατέρας μου μένει καταμαγεμένος από τα λόγια του. Τα διαβάζει και τα ακούει ξανά και ξάνα, τα καταγράφει, τα αναφέρει συχνά σε παρέες και συζητήσεις. Εγώ όμως θα προτιμούσα να μην ακούει, ούτε να διαβάζει Χατζιδάκι. Γιατί όσο Χατζιδάκι κι αν ακούει κι όσο Χατζιδάκι κι αν διαβάζει πάλι κορνάρει στο δρόμο και θέλει να περάσει γρήγορα τα φανάρια, πάλι πουλά και αγοράζει, πάλι τρώει και καταναλώνει εικόνες μπροστά στην τηλεόραση κάθε βράδυ, πάλι βιάζεται, πάλι φωνάζει, πάλι κοιμάται τα βράδια.

Στην ταινία "A Clockwork Orange" του Stanley Kubrick ο πρωταγωνιστής είναι ένα νεαρό αγόρι που κάθε νύχτα βγαίνει στο δρόμο με μια παρέα από αλήτες και κλέβουν, δέρνουν γέρους, βιάζουν γυναίκες, σπάνε κτίρια και παίζουν άγριο ξύλο με άλλες συμμορίες. Μετά από κάθε νυκτερινή του έξοδο ο πρωταγωνιστής επιστρέφει στο σπίτι του, κλείνεται στο δωμάτιο του και ακούει την Ενάτη του Μπετόβεν, τον οποίο θεωρεί ως τον καλύτερο μουσικοσυνθέτη, και ευτυχισμένος καθώς είναι ταυτίζει τη μελωδία με εικόνες καταστροφής και βίας.

Δεν θέλω θέατρα με θεατές χοντρές κυρίες με πολλά κοσμήματα.
Θέλω σινεμά ανοιχτά, που να μπαίνει ο καθένας μέσα χωρίς να πληρώνει εισητήριο.
Θέλω να μπορεί ο καθένας να ζωγραφίσει στον τοίχο του άλλου, χωρίς ο άλλος να έχει παράπονο.
Θέλω συγκροτήματα που θα βγαίνουν έξω σε δρόμους και πάρκα και θα παίζουν για όποιον περνάει από μπροστά τους.
Θέλω μουσικούς που θα ανεβάζουν τα κομμάτια τους στο internet και θα τα κατεβάζει από εκεί ο καθένας τζάμπα.

Ε.ΞΕΓΕΡΜΕΝΗ Λ.ΑΪΚΗ Σ.ΚΗΝΗ